Ду карнай доимо хап бохабар аз хама гап

Одоби таомхурии мусулмонон. На таджикском языке

ОДОБИ ТАОМХУРИИ МУСУЛМОНОН

Дар Ислом, ки Аллохтаъоло онро хамчун дини инсонпарвариву инсондусти, дини адолатпарвариву рости, дини сулхчуиву осоиштаги ва дини покизагии ботинию зохирии инсонро таъминкунанда ба мусулмонон фиристодааст, чизи майда-чуйдае ва назарногире нест. Хамаи фармоишоти шариати исломи ба манфиати тамоми мардум ва ба манфиати хар шахси алохида чун узви чомеа равона гардидааст. Донишмандону уламои чахони исломи дар асархои сершумори худ тамоми чабхахои хаёти инсонро мавриди омузиш карор дода, барои ба меъёрхои муайяннамудаи ин дини муборак мутобик намудани кучактарин чузъиёти одобу рафтори хар як фарди мусулмон низ тавсияхо додаанд. Тавсияхо дар боби одоби мусулмони умуман ва одоби хурокхури чун яке аз чузъхо ё пахлухои он низ аз чумлаи онхоянд. Ва холо кисми ночизеро оид ба одоби истеъмоли таъом ба диккати хонандагони арчманд пешниход намуда, таъкид мекунем, ки дар ин навиштачот чизи наве нест, вале ин хикматхоро такрор кардану ёд овардан хеч гох аз ахамият холи нест:

1. Барои дар танхои таом хурдан зарурате нест. Агар ахли оила барои истеъмоли хурок чамъ шаванд, бехтар аст, чунки хангоми аз як дастархони умуми тановул намудан таом бомаззатар ва ширинтару гуворотар мегардад;

2. Одамони иззатманд аз якчоя бо дигарон истеъмол намудани таом хазар намекунанд, харчанд дар гирди дастархон шахсони бой ё камбагал, чавон ё пир, шинос ё ношинос бошанд хам;

3. Ба шахсони бемории рухи ё нуксоне дар бадан дошта ичозат дода шудааст, ки хамрохи одамони сихат ва солимакл сари як дастархон нишинанд, агар аз нуксонашон зараре ба дигарон нарасад;

4. Дастхоро хам пеш аз таомхури ва хам баъд аз он бояд шуст;

5. Шитоб намудан ва фуру бурдани хуроки хеле гарм лозим нест. Бояд камтар сабр намуд. Барои хунук кардани таом пуф кардан мумкин нест;

6. Шахси мусулмон пеш аз он, ки ба истеъмоли таом шуруъ намояд, бояд «Бисмиллохир-Рахмонир-Рахим» гуяд ва, агар пас аз он дуои «Аллохумма борик лано фимо разактана ва кино азобан нор» («Ё Аллох, ризки моро барака дех ва моро аз оташи дузах начот дех») –ро илова намояд, савоб аст;

7. Агар фарди мусулмон дар огози таомхури ба ёд овардани номи Худоро фаромуш кунад, бояд хангоми истеъмоли хурок «Бисмиллохи, аввалаху ва охираху» («Бо номи Аллох дар аввал ва дар охир») бигуяд;

8. Агар як ё якчанд нафар аз шахсони дар сари дастархон нишаста «Бисмиллох…» гуянд, кофи нест. Ба ёд овардани Парвардигор вазифаи хар як мусулмон аст;

9. Аз хар тарафи лаганд гирифтани таом мумкин нест Бояд аз тарафи наздиктарин бигиранд. Вале, агар дар лаганд мевачот бошад, аз кадом тараф гирифтан фарке надорад;

10. Агар шахси мусулмон таом хурда истода бошаду вакти намоз расад, бояд у аввал хурокашро хурда шавад ва ба намозхони шитоб нанамояд. Вале, агар то анчоми таомхури хавфи гузаштани вакти намоз бошад, бояд аввал намоз гузорад. Максади ин тавсия он аст, ки бояд мусулмон вакти гузориши намоз фикри хурок намуда, хотирпарешон нагардад;

11. Бояд факат бо дасти рост чумча ва ё чангакро истифода намуда хурок хурад. Хангоми бе истифодаи чумчаю чангак таом хурдан ё душвор будани истифодаи онхо бояд бо се ангушти дасти рост таомашро истеъмол намояд. Хеч гох нони газидаашро ба хуроки дар коса ё лаганд буда нарасонад. Нони газидаро ба чой, чургот, таоми суюк ва монанди инхо хастан низ мумкин нест. Ин амал карохиятовар хисобида мешавад;

12. Шитоб намудану харисона таом хурдан ба шаъни шахси мусулмон намезебад;

13. Агар ба шахси хурокро истеъмолкардаистода таом маъкул шуда бошад, вай метавонад таомро таърифу тавсиф кунад, вале, агар баръакс, маъкул нашуда бошад, бояд аз танкид намудану нах задани таом худдори намуда, норозигии худро маълум нанамояд;

14. Якчоя хурдани таомхои бехад гарм ва бехад хунук тавсия дода намешавад, чунки ин амал ба дандонхо ва меъда зараровар аст;

15. Дар сари дастархон сухбат бояд сабук бошад, игвоангез набошад. Инчунин бахсу мунозира намудан ва ё хангоми суханрони истифода намудани калимахои кабеху дагал ва нафратовар манъ карда шудааст;

16. Бо дахони пур аз хурок сухан гуфтан одати берун аз одоб хисобида мешавад.

17. Агар хангоми таомхури хурок аз дахон афтад, хаддалимкон онро тоза карда хурдан зарур аст, чунки дар шариат исроф манъ гаштааст. Дар устухон мондани порахои калони гушт низ исрофкори хисоб меёбад;

18. Дар сари дастархон хангоми таомхури салом додану ба салом чавоб гардонидан мумкин аст, вале даст фишурда вохури намудан нишонаи бехурмати нисбат ба нишастагон ва беодобист;

19. Фарди мусулмон бояд пурхуру баднафс набошад. Хурокхуриро меъда пур нашуда анчом дадан зарур аст. Ин одат боиси тандурусти низ мебошад;

20. Пас аз истеъмоли таом дархол хобидан хуб нест;

21. Хуроки истеъмолнашуда дар коса ё лаганде, ки дар онхо он таомро истеъмол кардаанд, инчунин дар дег набояд бимонад. Шустани дегу табаки истифодашуда хатмист;

22. Таомхуриро анчом дода хар як мусулмон бояд шукри Аллохтаъоло намуда, гуяд: «Алхамдулиллохиллази, атъамано ва саконо ва чаъалано минал муслимин» («Шукри Аллох, ки ба мо хурданию нушидани дод ва моро аз чумлаи мусалмонон намуд»). Инчунин, метавонад илова намояд: «Аллохумма борик лано фихи та атъимна хайран минху» («Кулли хамду сано ба Аллох, ки фаровони додааст. Таоми накуро насибамон гардон ва баракат ато кун!»);

23. Пас аз таомхури дастон ва дахонро бояд шуст. Дандонхоро бо чуб ё шёткаи дандоншуи аз бокимондакои хурок тоза намудан зарур аст. Ин амалхо барои нигахдории саломати мусоидат менамоянд;

24. Хурмату эхтироми падару модарро фарзандон хатман бояд нигох доранд ва бо ин максад аз онхо набояд таомхуриро пештар огоз намоянд. Иззат намудани калонсолон низ яке аз талаботхои асосии Ислом аст. Инчунин, мизбон ва ахли оилааш набояд аз мехмон пештар ба хурокхури сар кунанд;

25.Бояд хар як мусулмон барои бовари хосил намудан ба он, ки тамоми хуроквории берун аз хонааш истеъмол менамудааш низ халол (Яъне барои истеъмолаш шариат ичозат додааст) аст, кушиш намояд;

26.Хангоми хурокхури мутоилаи рузномаву мачаллахо ва ё маводи дигар, агар ин амал мухлати таомхуриро кашол дихад, нашояд;

27.Хангоми таомхури хоксориро набояд фаромуш кард;

28.Шахси мусулмон хобида, рост истода ва ё хангоми рохгарди набояд хурок хурад. Бояд дуруст нишаста ба болишт ё чизи дигаре такя накарда таом хурад;

29.Аз хуроки зиёдати ва сарфи вакти зиёд барои таомхури бояд пархез кард. Хангоми вохурихо бо дустону наздикон соатхои дароз назди дастархон нишастан ва ё бе зарурати таомхури густурдани дастархон, ё ба руи дастархон барои намоиш гузоштани хар гуна хурокахо бемаданиятист;

30.Ба ононе, ки хангоми таомхури нодуруст рафтор мекунанд, масалан, бо дасти чап хурок мегиранд, дандон ё биниашонро мекобанд, ягон узвашонро мехоранд, даст меафшонанд, ба тарафи бегонаи лаганд даст мебаранд, суханони бемавриду кабех мегуянд ва монанди инхо, кушоду равшан ва бетаъхир (вале боэхтиром ва бе ранчонидану тахкир кардану паст задани шаъну шарафи инсониашон) ишора намудан, вазифаи хар як мусулмон аст ва ин амал аз доираи одоби хамидаи мусулмон берун нест.

Источник статьи: http://proza.ru/2019/07/07/803

Шаби аввал бо зан – мард

Шаби аввали зану мард баъди туйи домоду-аруси барои навхонадорон хело масъалаи ачоибу хасос ба шумор меравад. Ба бисёрихои халки точик дар бораи шаби аввал чи хел – тарзи амал намудан, номаълум аст, чун ки чавонон дар ин хусус аз калонсолон маълумоти кофи одатан намегиранд. Барои хамин хар кас ба андешаи худ дар бораи шаби аввал – тарзи хамхобаги маълумот доранду рафтор менамоянд.

Барои чавонон оид ба шаби аввал бо зан – мард дар сахифаи мазкур маълумоти насихатии муфид оварда шудааст ки хонанда бо шинос шудани ин матн метавонад шави якуми худро ки аз алокаи чинсии аввал иборат мебошад ширинтару хотирмон ва мувофики тартиби лозима ба рох монад.

Шаби аввал чи бояд кард ?

Чи хеле ки кайд кардем, дар байни мардум – чамъияти точикон ва халкхои осиёи миёна, ки мусулмон мебошанд вобаста ба шаби аввал ва умуман оиди алокаи чинси чандон маълумот дарёфт карда намешавад ва оиди ин масъала суханрониву сухбатхо ороста намешаванд. Вале оиди шаби аввал ва умуман оиди алокаи чинси ки ба кавли суханони хозира СЕКС дар аврупо хело васеъ алакай чавонон дар сини 10-15 солаги маълумоти кофи гирифта аз чимоъ (гой-гояк) кардан алакай бахраманд мешаванд. Яъне чи хеле ки фактхо нишон медиханд, мардуми осиё ва хусусан точикон аз алокаи чинси ва маълумотгири дар ин хусус дар сину соли 16-20 хабардор мешаванд.

Чи тавр алокаи чинси кард? Бачахои точик одатан дар сини 20-25 солаги оиладор мешаванд ва духтарон бошанд 17-22 ва аз надонистани маълумоти кофи аз шаби якум ба тарсу хасос меафтанд. Барои хамин хам ба чунин шахсон дар бораи шаби якум тавсияхои нагз навишта шудаанд, аз чумла:

1. Пеш аз хама ба якдигар бо эхтиром муносибат намоед ва якдигарро “Шумо” гуед. Ин касро хасос ва ошиктар мекунад;
2. Ба тозаги риоя намоед ва пеш аз ба алокаи чинси (секс, чимоъ, гойидан) сар кардан аввал обози карда худро орову торо ва атру либоси фасон пушидан;
3. Чогахи худро нарм, нав ва хонаро ториктару гамр нигох доштан.
4. Овози мусикии форам гузоштан;
5. Шикамро сер кардан вале пурхури накардан;
6. Ба якдигар пеш аз чимоъ кардан ба тану бадани якдигар массаж – молиш кардан;
7. Бусидани гардани зан/мард, бусидани шикам ва бусидани гуш ва умуман дар огуш гирифтани зан ё мард;
8. Молидани рону пойи чинси дар пахлуятон хобида;
9. Молидани аварати (кус ё кер) зан ё мард ки ба холати омодаги ва форам карор медихад;
10. Зич кардан ва ба якдигар пайваст кардани олоти худ, яъне агар мард бошад пас ворид кардани закари худ ба чинси занона (даровардани кер ба кус) ва агар зан бошад пас кушода кардани пойхои худ ва имкон додан барои ворид шудани кери тарангшуда ба дохили бадани худ.

Умуман марди солим дар як шаб метавонад то 4-5 маротиба бо зан алокаи чинсиро барпо кунад ва давомнокии ба хисоби миёна то 1-2 дакикка давом мекунад. Агар мард тез тамом шавад ва кайфаш барояд пас ин маънии онро дорад, ки мард хело зуд аз зан коил шуд. Умуман шаби аввал бо зан метавонад хамаги 1 ё ду маротиба чимоъ барпо шавад, чун ки ин маънои бетачрибагиро дорад ва якбора ду нафари ношинос якбора ба бадани якдихар одат намекунанд.

ВИДЕО ДАР БОРАИ ШАБИ АВВАЛ

Фаромуш накунед ки баъди алокаи чинси обози кардан лозим ки онро дар забони мусалмони “Гусл кардан” меноманд. Инчунин фаромуш накунед, ки баъди шаби аввал ба зан то баркарор шудани чинси латифи у ки баъди канда-пароканда шудани пардаи фарч (кус) ба амал меояд алокаи чинсиро давом надихед. Яъне баъди шаби якум 3-5 руз дигар гойгояк накунд ва занро солим нигох доред. Ин талабот хам дар ислом гуфта шудааст ва хам дар илми тиб. Агар ин талабот риоя нашавад, пас хам гунох аст, хам хатари ба бемори гирифтор шудани зан хаст ва хам ин азобу дард аст.

Источник статьи: http://life.ansor.info/tj/shabi_aval_zan/

Китоби дуоҳо

Китоби дуоҳо запись закреплена

• Записи сообщества
• Поиск

Китоби дуоҳо запись закреплена

Дуои бузурге, ки аз як калима иборат мебошад.

Дуое, ки аз як калима иборат мебошад, аммо таъсираш бузург аст ин «Астағфируллоҳ» мебошад.

Китоби дуоҳо запись закреплена

Фармони Худои оламиён бар бандагонаш.

Бисмиллоҳир-Раҳмонир-Раҳим.
Худои раҳмон фармудааст:
«Эй бандагони Ман, ҳамоно ман зулмро бар Худам ҳаром гардонидам ва онро дар байни шумо низ ҳаром гардонидаам, пас ба ҳамдигар зулм накунед! Эй бандагони Ман,
Показать полностью.
ҳамаи шумо гумроҳед, магар касе, ки ўро ҳидоят кардаам, пас аз Ман роҳи рост талаб
кунед, то шуморо роҳнамоӣ бикунам. Эй бандагони Ман, ҳамаи шумо гуруснаед, магар
касе, ки ўро таом додаам, пас аз Ман хўрданӣ талаб кунед, то шуморо бихўронам. Эй
бандагони Ман, ҳамаи шумо урёнед, магар касе, ки ўро пўшонидаам, пас аз Ман пўшиш талаб кунед, то шуморо бипўшонам. Эй
бандагони Ман, ба дурустӣ, шумо шабу рўз хато мекунед ва Ман бошам ҳамаи гуноҳонро
мебахшам, пас аз Ман омурзиш талабед, то шуморо биомурзам. »

Ин ҳадиси Муслим аст, ки Пайғамбари Худо (с.а.с) аз Парвардигори
Ғолибу Тавоно чунин ривоят кардааст.

Китоби дуоҳо запись закреплена

Китоби дуоҳо запись закреплена

Рӯзи ҷумъа — беҳтарин рӯзи ҳафта. Мутобиқи ҳадис, дар рӯзи ҷумъа соате ҳаст, ки агар дар он соат банда дуо кунад, дуояш бо фармони Худованди тавоно мустаҷоб мегардад. Аммо ҳеҷ касе намедонад, ки кадом вақт ин соат мешавад. Аз ҳамин сабаб, бояд ки дар рӯзи ҷумъа пеш аз ҳама ғусл намуд ва намозҳоро (алхусус намозҷумъаро) дар вақташ хонд ва садақаву корҳои хайрро махсусан зиёд намуда, дуо хеле зиёд намуд. Шунидану хондани «Қуръон» ҳам дар ин рӯз хеле муфид аст ва инро ҳадисҳо тасдиқ мекунанд.
Ба шумо имрӯз сураи 31-уми «Қуръон»-ро бо тарҷумаи форсӣ пешниҳод менамоем. Бо диққат онро гӯш диҳед, суханҳову фармонҳои Худои оламиёнро дар ин сураи муборак аҳмият диҳед, зеро дар ҳақиқат ин сура мисли дигар сураҳои «Қуръон» хеле таъсирбахшу пандомез аст.

Сураи Луқмон. Тарҷумаи тоҷикӣ:

«Ба номи Худованди бахшояндаи меҳрубон!

2. Инҳо оятҳои китоби ҳикматомез аст.

3. Некӯкоронро ҳидояту раҳматест:

4. онон, ки намоз мегузоранду закот медиҳанд ва ба охират яқин доранд.

5. Инҳо аз ҷониби Парвардигорашон ҳидоят ёфтаанд ва инҳо наҷотёфтагонанд.

6. Баъзе аз мардум харидори суханони беҳудаанд,2 то ба нодонӣ мардумро аз роҳи Худо гумроҳ кунанд ва онро (оятҳои Қуръонро) ба масхара мегиранд. Насиби инҳо азобест хоркунанда.

7. Ва чун оёти Мо бар онҳо хонда шавад, бо худписандӣ рӯй баргардонанд, чунонки гӯӣ нашунидаанд. Ё монанди касе, ки гӯшҳояшон вазнин шуда бошад. ӯро ба азобе дардовар мужда деҳ!

8. Насиби онон, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, ҳатман, боғҳои пурнеъмати биҳишт аст.

9. Дар он ҷо ҷовидонаанд, ваъдаи Худо рост аст. ӯ пирӯзманду ҳаким аст!

10. Осмонҳоро бе ҳеҷ сутуне, ки бубинед, биёфарид ва бар рӯи замин кӯҳҳоро бияфканд, то наларзонадатон ва аз ҳар гуна ҷунбандае дар он пароканда кард. Ва аз осмон об фурӯд овардем ва дар замин ҳар гуна гиёҳи некӯе рӯёнидем.

11. Ин офариниши Худост. Пас, ба Ман нишон диҳед онҳо, ки ғайри ӯ ҳастанд, чӣ офаридаанд. Балки золимон дар гумроҳии ошкоре ҳастанд.

12. Албатта, ба Луқмон ҳикмат додему гуфтем: «Худоро сипос гӯй, зеро ҳар кӣ сипос гӯяд, албатта, ба суди худ сипос гуфта ва ҳар кӣ носипосӣ кунад, ҳаройна, Худо бениёзу сутуданист!»

13. Ва (ёдовар шав) он гоҳ, ки Луқмон ба писараш гуфт ва ӯро панд медод, ки эй писараки ман, ба Худо ширк маёвар, ҳар- ойна, ширк ситамест бузург.

14. Одамиро дар бораи падару модараш супориш кардем. Модараш ба ӯ ҳомила шуд ва ҳар рӯз нотавонтар мешуд ва пас аз ду сол аз шираш бозгирифт. Ва супориш кардем, ки Марову падару модаратро шукр гӯй, ки саранҷоми ту назди ман аст.

15. Агар он ду ба кӯшиш аз ту бихоҳанд, то чизеро, ки намедонӣ чист, бо Ман ширк гардонӣ, итоъаташон макун. Дар дунё бо онҳо ба тариқе писандида зиндагӣ кун ва худ роҳи касеро, ки ба даргоҳи Ман бозмегарданд, дар пеш гир. Бозгашти ҳамаи шумо ба сӯи Ман аст ва аз корҳое, ки мекардед, огоҳатон мекунам.

16. Эй писараки ман! «Агар амал ба қадри як донаи хардал дар даруни харсанге ё дар осмонҳо ё дар замин бошад, Худо, ҳатман, ба ҳисобаш меоварад, ки ҳаройна, ӯ заррабину огоҳ аст!

17. Эй писараки ман! Намоз бигузор ва амр ба маъруфу наҳй аз мункар кун ва бар ҳар чӣ бар ту расад, сабр кун, ки ин албатта, аз корҳоест, ки бояд дар он азмро ҷазм кунӣ (субот варзӣ).

18. Ба такаббур аз мардум рӯй магардон ва худписандона бар замин роҳ марав, ҳаройна, Худо ҳеҷ мутакаббири фахрфурӯшеро дӯст надорад.

19. Дар рафторат роҳи миёнаро баргузин ва овозатро фуруд ор, (паст кун) зеро нохуштарини овозҳо овози харон аст.
Показать полностью.

20. Оё надидаед, ки Худо ҳар чиро, ки дар осмонҳову замин аст, ҳаройна, роми шумо кардааст ва неъматҳои худро чи ошкору чи пинҳон ба тамомӣ бар шумо арзонӣ дошта? Ва баъзе аз мардум бе ҳеҷ донише ё роҳнамоеву китоби равшане дар бораи Худо ҷидол мекунанд.

21. Ва чун онҳо бигӯянд: « Ба он чӣ Худо нозил кардааст, пайравӣ кунед», гӯянд: « На, мо аз ойине, ки падарони худро бар он ёфтем, пайравӣ мекунем». Агарчи шайтон ба азоби оташашон фаро хонда бошад.

22. Ҳар кӣ рӯи хеш ба Худо кунад ва некӯкор бошад, албатта, ба дастгираи устуворе чанг задааст ва поёни ҳамаи корҳо ба сӯи Худост!

23. Он кас, ки кофир шудааст, куфраш туро ғамгин насозад. Бозгашташон назди Мост. Пас, ба корҳое, ки кардаанд, огоҳашон мекунем. ҳаройна, Худо ба он чӣ дар дилҳо мегузарад, доно аст!

24. Андаке комёбашон месозем,сипас ба бечорагӣ ба азоби сахташон мекашонем.

25. Агар аз онҳо бипурсӣ: «Чи касе осмонҳову заминро офаридааст?» ҳатман, хоҳанд гуфт: «Худо». Бигӯ: «Сипос Худоро!» Балки бештарашон намедонанд!

26. Аз они Худост он чӣ дар осмонҳову замин аст ва ҳаройна, Худо бениёзу сутуданист!

27. Ва агар ҳамаи дарахтони рӯи замин қалам шаванд ва дарё ранг ва ҳафт дарёи дигар ба мададаш биёяд, суханони Худо поён намеёбад. Ва албатта, Худо пирӯзманду ҳаким аст!

28. Офариниши ҳамаи шумо ва боз зинда карданатон танҳо монанди зинда кардани як тан аст. Албатта, Худо шунавову биност!

29. Оё надидаӣ, ки Худо аз шаб кам мекунаду ба рӯз меафзояд ва аз рӯз мекоҳаду ба шаб меафзояд ва офтобу моҳро ром сохт, ки ҳар як то замоне муъайян дар ҳаракат аст? Ва албатта, Худо ба корҳое, ки мекунед,огоҳ аст!

30. Ин ба он сабаб аст, ки Худои якто ҳақ аст ва ҳар чӣ ба ҷуз ӯ мехонанд, ҳаройна, ботил аст ва албатта, Худост баландмартабаву бузургвор.

31. Оё надидаӣ, ки киштӣ ба неъмати Худо дар дарё равон мешавад, то Худо баъзе аз оёти қудрати худро ба шумо бинамоёнад? ҳаройна, дар ин барои мардуми сабркунандаи сипосгузор ибратҳост!

32. Ва чун мавҷҳои азим монанди абрҳо онҳоро пӯшонад, Худоро аз рӯи ихлос дар дин бихонанд. Ва чун наҷоташон диҳад ва ба хушкӣ барад, баъзе ба аҳди хеш вафо кунанд. Ва ҷуз ғаддорони (нобакорон) кофири неъмат, оёти Моро инкор накунанд.

33. Эй мардум, аз Парвардигоратон битарсед ва аз рӯзе, ки ҳеҷ падаре ҷазои фарзандро ба ӯҳда нагирад ва ҳеҷ фарзанде ҷазои падарро ӯҳдадор нашавад, битарсед. Ваъдаи Худо, албатта, ҳақ аст. Зиндагии дунё фиребатон надиҳад ва низ шайтони фиребкор (васваса мекунад, ки Худо ҳар навъ гуноҳро мебахшад) ба карами Худо фиребатон насозад.

34. Албатта, Худост, ки медонад, ки қиёмат чӣ вақт меояд. ӯст, ки борон меборонад ва аз он чӣ дар шикамҳои занҳои ҳомила аст, огоҳ аст. Ва ҳеҷ кас намедонад, ки фардо чӣ чиз ба даст хоҳад овард ва касе намедонад, ки дар кадом замин хоҳад мурд. ҳаройна, Худо донову огоҳ аст!»

Источник статьи: http://vk.com/duoho